Can you sniff it in the December air? It’s Christmas fast approaching.
Some two months after the back-to-back onslaught of storm “Ondoy” and typhoon
“Pepeng”, many of us continue to wonder about the welfare of those who suffered
enormously from them -- especially since Christmas is just a few weeks away.
And so, we asked five survivors (of Ondoy) the question: “Are you ready for Christmas?”
Here’s what they have to say…
September 26, 2009 was a
day I will never forget. It all
started out as just another
ordinary rainy day in Gulod,
Novaliches. At around 10:00
a.m., my neighbors knocked
at my gate and asked if they
may pass their belongings over
the concrete perimeter walls
dividing my property from
theirs. The river was already
swollen and the current was
rapidly getting stronger,
preventing my neighbors from
passing through their gate.
I couldn’t believe what was
happening. Before I knew it,
the flood waters reached kneedeep
inside my own place. I
ended up being rescued from
atop my AUV by neighbors and
had to be tied around the waist
with an electric wire to be
able to cross to a nearby roof.
We had to cross from rooftop
to rooftop to get to a higher
plane not really knowing if the
water would ever stop rising at
all. At this point, I told myself
that this was not yet the end
of the world. I remembered
God’s promise to Noah that
never again will the earth be
destroyed by water.
From a distance I could see
the water level rising 10 feet
high and past the second floor
of my house. I felt so bad that
everything that my wife and I
had accumulated over the last
eight years were all underwater
- laptops, desktops, stereo
systems, television, appliances,
furniture, etc. What I only had
with me were the wet clothes
that I had on, my cell phone and
wallet, which, I thought, could
be the very thing that would
let others identify me should
I be unfortunate enough to be
swept away by the floods.
The extent of the flood’s
damage went far beyond the
tangible properties that got
soaked in mud and water.
Lost among all the rest was
the sense of security that I
haf enjoyed in that structure
I called home for more than
seven years. Lost also were
personal files and pictures that
were reminders of birthdays of
my daughter, and Christmases
spent there.
Will we be able to cope with
the tragedy and be ready to
celebrate the forthcoming
Christmas? How, indeed, do you
spend Christmas without a high
fidelity sound system blaring
out Christmas carols, without
colored, blinking lights, and all
those other things that tell you
that life is good and that there
is reason to celebrate?
But, there is reason to celebrate,
even without all these.
Christmas is about the Child
Jesus who came into this world
without anything other than
his family. It is about thanking
God for giving us our family
who will be with us through
every difficulty we face, who
will make us feel safe and loved.
That is what matters. Joseph
and Mary were all that the baby
Jesus had when He came into
this world. We are probably far
luckier as we have more family
members who will be with us,
in good times or in bad. Floods,
fires, and other calamities may
wipe away all that we have.
But with our family with us
we need nothing else. That is
what celebrating Christmas is
all about. - Michael Francis A.
Ramos, CPA; Member, Lectors
and Commentators
---
Ina kala kong simpleng pagulan
lang ang nararanasan ng
lugar namin sa mga oras na
iyon kaya hindi ko masyadong
binigyan ng pansin. Ang pagakala
kong simpleng pagulan
ay napalitan ng takot
at pangamba nang biglang
tumaas ang tubig sa loob
lamang ng sampung minuto
at unti-unti na itong pumasok
sa loob ng aming gate. Mas
lalo akong nahintakutan para
sa kaligtasan ng mahal kong
ina at dalawang nakababatang
kapatid nang may nakapagsabi
sa akin na nawasak daw ang
pader ng aming subdivision,
dahilan para tumaas nang
ganoong kabilis ang tubig mula
sa creek at rumagasa ang tubig
papasok sa aming lugar. At di
nga nagtagal, dumating na ang
aking kinakatakutan. Biglang
pumasok na mismo sa loob ng
aming bahay ang tubig at untiunti
nang nagsilutangan ang
aming mga kagamitan kaya
madali kong nilikas ang aking
nanay at mga kapatid at lakasloob
na sinagupa ang lagpasleeg
na tubig sa kalsada papunta
sa ligtas na lugar kasama ng
aming mga kapitbahay.
M araming naiwan at natrap
sa aming subdivision.
Karamiha’y naabutan na ng mga
local rescuer ng bayan ng Imus
sa kanilang mga bubungan at
kinailangan pang gumamit ng
malalaking trak at lubid para
mapuntahan sila dala ng taas
at lakas ng agos ng tubig sa
mababang parte ng aming
subdivision.
M ahalaga ang buhay nang
higit pa sa anumang materyal na
bagay. At bilang mga kristiyano,
patuloy nating mahalin at
pahalagahan ang buhay na
ipinagkaloob Niya sa atin.
Sasapit nanaman ang
kapaskuhan. Marami mang
kasangkapan ang nasira dahil
sa pagbaha, ayos lang. Ang
mahalaga ay magkakasamang
malusog at buo ang pamilya
habang ginugunita natin
ang kapanganakan ng
‘Tagapagligtas’, ang dahilan
ng pagkaroon natin ng
‘pangalawang buhay’ na
tinatamasa, Si Hesu Kristo!-
Joeven Peja, Imus, Cavite
(Writer for Christ)
---
“Pas ko…Pas ko…Pas ko na
namang muli…” My daughter’s
ardent singing of the Christmas
carols will always remind me
that there is no stopping the
Yuletide season from coming.
A few days after “Ondoy”, my
daughter came up to me and
said, “Nanay, I already made my
Christmas wish.” “Oh, no”, I said
to myself. We, like countless
other typhoon victims, were still
trying to recover from our sad
experience, and there she was
talking about her wish. How
selfish and insensitive of her. I
was about to scold her, thinking
she wanted new books, toys or
clothes, which we lost entirely.
But I was surprised when she
continued; her words felt as if I
was doused with ice-cold water.
“This Christmas, I wish that our
family will be together in a salosalo.”
My 8-year-old daughter,
or telling me her selfless wish:
for our family to be together
for Christmas. How could I have
been so judgmental? Maybe it
was a part of me still attached
to the material world. Perhaps
I haven’t come to terms with
losing the fruits of my labor.
Luntian’s simple wish is my
wake up call to stop brooding
and start moving on.
While it is true that we lost
many of our possessions, we are
blessed because our spirit and
faith are still intact. My family
is complete. Even without
fancily-wrapped gifts, we are
still blessed being together.
What is important is we’ve
learned to let go and LET GOD.
“Ang pag-ibig maghahari…”
Maligayang pasko po! - Dyali
Justo, Montalban, Rizal, College
Professor
---
Hindi ko makakalimutan ang
araw na di-pangkaraniwang
baha ang dumating sa aming
lugar. Bumaba ako ng bahay
nang mga banding alas-5 ng
hapon, pero napatigil ako sa
nakita ko. Nasa hagdanan na
ang tubig. Sobra akong natakot
dahil dalawa lang kami ng
kuya ko sa bahay. Tinanong
ko nang mga oras na iyon,
“Lord, katapusan ko na po ba?”
Natakot ako habang inisip ang
posibilidad na baka hindi ko na
ulit makita ang aking pamilya
at mga kaibigan. Wala akong
magawa noong mga oras na
iyon kundi magdasal.
Nang mga bandang alas-7 ng
gabi, umabot na ang baha sa
second floor. Doon na kami nagisip
ng paraan ng kuya ko para
makalabas ng bahay. Sinubukan
naming sirain ang bintana
pero kami ay bigo. No choice,
lumusong kaming magkapatid
sa baha. Buti na lang nanduon
ang kuya para alalayan ako dahil
hindi ako marunong lumangoy.
Isinara ko ng mabuti ang bibig
ko para hindi ako maka-inom ng
tubig baha.
Dumaan kami sa second floor
ng kapitbahay para makatawid
sa pader. Hindi na kami
makalabas ng compound dahil
lagpas dalawang tao na ang
baha sa kalsada. Kinailangan pa
naming tumawid sa barbwire
na nasa pader at lumangoy uli
sa tubig hanggang makaabot
kami sa front gate ng isang
kapitbahay na nasa mataas
na lugar ang kinatatayuan ng
bahay. Iyak lang ang ginawa ko
nang uma-abot kami sa bahay
ng tiyahin ko. Lubhang nagalala
ang pamilya ko na nasa
Cavite.
Napakaswerte ko dahil buhay
kaming lahat ng pamilya ko
at walang nasaktan noong
humagupit si Ondoy. Sa
karanasan kong ito, naisip
ko kung paano magpapasko
ang mga taong nawalan ng
kabuhayan at pamilya.
Ipagdidiriwang ko ang
Pasko kasama ng mga mahal
ko sa buhay. Tinuruan ako ng
karanasang ito na pahalagahan
pa lalo ang mga taong mahal ko.
Katulad nga ng lyrics ng isang
kanta na narinig ko: “Tuloy pa
rin ang Pasko, dahil ang Pasko’y
nasa ating puso”. - Rose Anne
“AJ” Panganiban, East River
Side Paltok, SFDM resident
ROLP Choir member
---
Habang patul oy na
namiminsala si bagyong
Ondoy, isang kalunos-lunos
na pangyayari ang naganap
sa lugar namin sa Batasan,
Fairview.
T anghali nang nagsimula
ang baha. Patuloy na umakyat
at tumaas ang tubig. Dahil
dito, inakyat na ng ilan ang
mga gamit nila sa ikalawang
palapag ng kanilang mga bahay
ngunit ang bahang ito ay lalo
pang lumala pagsapit ng gabi.
Tuluyan na ngang kinain ng
baha ang ikalawang palapag
ng mga bahay kaya umakyat
sa mga bubong ng kanikanilang
bahay ang mga taong
naninirahan roon. Ang ilan sa
aming kapitbahay ay umakyat
sa puno ng acacia. Naglagay sila
ng lubid at sumunod na lang sa
agos ng tubig para makarating
sa puno. Pitong pamilya ang pilit
nagsiksikan sa napakalaking
punong iyon at dahil dito’y
nakaligtas sila.
Subalit marami pa ring
namatay, patuloy na inanod ng
baha. Ilan na rito ay ang dalawa
kong kaibigan. Humingi sila
ng tulong sa mga kapitbahay
naming nasa puno. Ngunit wala
rin naman silang nagawa, baka
sila rin ang mapahamak kaya
unti-unti nang lumubog at
nalunod and mga kaibigan ko.
Kinaumagahan na lamang narescue
ang mga ligtas.
Laking pasasalamat ko na
lamang at wala kami ng aking
pamilya nang nangyari iro.
Kundi, maaari’y nawala na rin
kami. Nasira nga ang aming
bahay at nawala ang mga
ari-arian subalit labis pa rin
ang pasasalamat ko at buhay
kami. Mas gugustuhin ko pang
magsimula muli sa wala kaysa
kami ang mawala at mamatay.
Hanggang sa kasalukuyan
ay mababakas pa rin sa aming
lugar ang trahedyang kumitil
sa buhay ng aking mga kapitbahay
at kaibigan. Ngayon ay
ipinagbabawal na ang tumira
sa lugar na iyon. Pina-rerelocate
na ang mga tao roon. Ngunit
hanggang ngayon ay naghihintay
pa kami sa relocation area na
ipinangakong aming lilipatan.
At inaasahang ang lahat ng mga
residente sa lugar ay mailipat na
bago mag Pasko.
P ara sa aming pamilya,
ipagdidiriwang namin ang
Pasko at malilimot ang
trahedya na nangyari. Hindi
pa naming alam kung paano
naming ipagdidiriwang ang
Pasko. Talagang ganyan ang
buhay, minsan masaya, minsan
malungkot. Idadalangin na lang
naming na iligtas kami sa lahat
ng kapahamakan dahil ang
buhay di na mapapalitan.
- Name withheld upon
request, Grade six student
Tuesday, February 2, 2010
EDITORYAL
Hindi lang sa Paskong darating
Sa pagdating ng isang masayang okasyon,karamihan sa
atin ay masyadong nakatuon sa okasyong magaganap,
na kung minsan ang kasalukuyan ay nawawalan
ng katuturan. Katulad na lang ng adbiyento—ang
panahon bago dumating ang kapaskuhan. ‘Pag
sumapit na ang adbiyento, hindi na mahintay ng mga
tao ang pagdating ng kapaskuhan—ang panahon
ng mga regalo, parties at kung anu-ano pang uri ng
kasiyahang panlabas lamang. Sa ganitong uri ng
sitwasyon, nakakalimutan natin na bigyang pansin ang
kasalukuyan; ang mga simpleng bagay na nangyayari
sa ating palidid; mga taong patuloy na nagmamahal sa
atin, panahon man ng kapaskuhan o hindi.
Anuman ang bagay na nangyari sa ating kasalukuyan ay
dapat natin itong namnamin. MAging ito man ay may
trahedya o pagsubok. Ito’y magagawa lang natin kung
tayo’y mananampalataya, magkakaroon ng pag-asa at
maupuno ng pagmamahal.
Ngayon natin kailangang pahalagahan ang mga taong
ating minamahal at nagmamahal sa atin. Hindi na
kailangang dumating ang PAsko upang iparamdam
sa kanila na minamahal at pinapahalagahan natin
sila. At hindi bang magandang simulan ito ngayong
panahon ng adbiyento habang hinihintay ang kanyang
pagdating—aang ating kaligtasan? At kahit na may
mga pagsubok sa buhay, huwag nating kalimutang
maging masaya habang naghahanda sa PAskong
darating.
Kailangang buksan natin ang ating puso upang
tanggapin ang pagdating ni Hesus sa buhay natin at
walang ibang panahon upang gawin ito kundi ngayon,
at hindi bukas, hindi lang sa paskong darating.
Sa pagdating ng isang masayang okasyon,karamihan sa
atin ay masyadong nakatuon sa okasyong magaganap,
na kung minsan ang kasalukuyan ay nawawalan
ng katuturan. Katulad na lang ng adbiyento—ang
panahon bago dumating ang kapaskuhan. ‘Pag
sumapit na ang adbiyento, hindi na mahintay ng mga
tao ang pagdating ng kapaskuhan—ang panahon
ng mga regalo, parties at kung anu-ano pang uri ng
kasiyahang panlabas lamang. Sa ganitong uri ng
sitwasyon, nakakalimutan natin na bigyang pansin ang
kasalukuyan; ang mga simpleng bagay na nangyayari
sa ating palidid; mga taong patuloy na nagmamahal sa
atin, panahon man ng kapaskuhan o hindi.
Anuman ang bagay na nangyari sa ating kasalukuyan ay
dapat natin itong namnamin. MAging ito man ay may
trahedya o pagsubok. Ito’y magagawa lang natin kung
tayo’y mananampalataya, magkakaroon ng pag-asa at
maupuno ng pagmamahal.
Ngayon natin kailangang pahalagahan ang mga taong
ating minamahal at nagmamahal sa atin. Hindi na
kailangang dumating ang PAsko upang iparamdam
sa kanila na minamahal at pinapahalagahan natin
sila. At hindi bang magandang simulan ito ngayong
panahon ng adbiyento habang hinihintay ang kanyang
pagdating—aang ating kaligtasan? At kahit na may
mga pagsubok sa buhay, huwag nating kalimutang
maging masaya habang naghahanda sa PAskong
darating.
Kailangang buksan natin ang ating puso upang
tanggapin ang pagdating ni Hesus sa buhay natin at
walang ibang panahon upang gawin ito kundi ngayon,
at hindi bukas, hindi lang sa paskong darating.
PPCRV CORNER
PARISH PASTORAL COUNCIL
FOR RESPONSIBLE VOTING
Sino ang dapat iboto sa
Eleksyon 2010?
Sa nalalapit na eleksyon, karapatan at
responsibilidad mo ang pumili ng mahusay at
matuwid na mamumuno o lider sa ating bayan.
Sinasabi sa Biblia:
“Kapag matuwid ang namamahala; nagsasaya
ang madla, ngunit matamlay ang bayan kung
ang pinuno ay masama.” –Kawikaan 29:2
Lubhang napakahalaga ang gagawin nating
pagpili ng ating iboboto. Kaya siguraduhin na
ang iboboto natin ay matiwid at di corrupt upang
maiwasan ang kaparusahan sa sarili st sa bayan.
Gaya ng sinasabi sa Mikas 6:10-13, 16b:
“Malilimot ko ba ang kayamanang natipon ninyo
sa masamang paraan? Ang ginagamit nila’y
madayang takalan na aking kinasusuklaman.
Mapapatawad ko ba ang mga taong gumagamit
ng manfarayang timbangan? Mapang-api ang
inyong mayayaman, sinungaling ang mga
mamamayan, ang kanilang dila’y madulas sa
panlilinlang. Kaya nga, parurusahan ko ang
bansang ito; hahamakin ng mga tao ang mga
naninirahan sa lunsod na ito. Kayo ay kukutyain
ng lahat ng bansa.”
Kung kaya, paano tayo pipili ng tama?
Anong mga pamantayan ang maaari nating
gamitin? Sa Biblia mababasa natin ang ilang
mga pamantayan na gagabay sa atin sa pagpili
ng mga mabuting lider.
Bilang responsableng mamamayan, tandaan :
1. MAGPAREHISTRO. Upang makaboto,
kailangan kang magparehistro sa COMELEC.
Para sa dati nang botante, kailangang
siguraduhin na ang kanyang pangalan ay
nasa listahan ng mga botante, kaya magpa-
“validate”. Makipag-ugnayan sa munisipyo o
city hall kung saan kayo nakatira.
2. MANALANGIN. Dinidinig ng Diyos ang
ating panalangin para sa bayan. Manalangin
tayo sa Siya ang gumabay sa ating mga
pagpapasya at pagpili ng mga angkop na
kandidato sa halalan.
3. BUMOTO SA ARAW NG ELEKSYON.
Dumating ng maaga sa presinto at sundin ang
tamang proseso ng pagboto.
Formation Ministry Column
by Nikko R. Ferrera
Responsible Stewardship
…when there was nothing and darkness was all around, until God breathed life
and created us. “…and He created man in His image and likeness.” (Genesis 1:26)
…thus we became STEWARDS of GOD!
What a noble and generous ACT of GOD! Indeed His overflowing
abundance of LOVE has moved Him to give life and dignity to man. We have
been BLESSED, unworthy though we are.
Spirituality invites us to see who we are and to be sensitive to the many
blessings God has given us. What are these blessings? You can start counting.
Count your blessings… Is it really ours?
Responsible stewardship tells us to see how EVERYTHING may be returned
and offered to God, as our own gift for the common good of ALL.
It is challenging as it demands of us our personal transformation toward
becoming an ultimate GIFT of GOD who has lifted us up from nothingness,
by becoming a blessing to others. As good STEWARDS, we must find our way
back to HIM by returning the best portions of whatever we have borrowed.
The Stewardship Rack
Since 2007, the Balik Alay sa Panginoon program has gone a long way and
continuously growing. It has been supporting our local parish in its various
concerns. God’s call has echoed and, among several parishioners of ROLP,
become a driving force for self-development. This does not stop here, we
are being invited to become God’s partner serving for the good of our fellow
brothers and sisters.
In response to God’s call, we will be creating a stewardship rack for our
benefactor and donors. It will help us become more aware of our commitment
to generously share of ourselves in the midst of our own poverty. Also, this is
to invite other parishioners to be part of the program. The rack will be found
inside the church for the easy access of parishioners. Envelops will be available
inside the rack for future monthly offerings. Join now! For your jars will be
never be empty and run dry.
Our heartfelt gratitude go out to those who, in one way or another, have
contributed and willingly shared their talent, time and treasures for the success
of this endeavor. Be part of BAPP and share in the life-saving mission of the
church.
Balik-alay sa Panginoon Program Statement
of Cash Position as of October 31, 2009
Cash balance as of 09/30/09 Php 212,536.26
October donations 21,134.00
Interest Income 476.26
Less:
Donation to the Diocese of Cubao 5,000.00
(in celebration of Bishop Ongtioco’s birthday)
Donation to flood victims 5,000.00
Tax 95.25
Cash balance as of Oct. 31, 2009
PhP 224,051.27
FOR RESPONSIBLE VOTING
Sino ang dapat iboto sa
Eleksyon 2010?
Sa nalalapit na eleksyon, karapatan at
responsibilidad mo ang pumili ng mahusay at
matuwid na mamumuno o lider sa ating bayan.
Sinasabi sa Biblia:
“Kapag matuwid ang namamahala; nagsasaya
ang madla, ngunit matamlay ang bayan kung
ang pinuno ay masama.” –Kawikaan 29:2
Lubhang napakahalaga ang gagawin nating
pagpili ng ating iboboto. Kaya siguraduhin na
ang iboboto natin ay matiwid at di corrupt upang
maiwasan ang kaparusahan sa sarili st sa bayan.
Gaya ng sinasabi sa Mikas 6:10-13, 16b:
“Malilimot ko ba ang kayamanang natipon ninyo
sa masamang paraan? Ang ginagamit nila’y
madayang takalan na aking kinasusuklaman.
Mapapatawad ko ba ang mga taong gumagamit
ng manfarayang timbangan? Mapang-api ang
inyong mayayaman, sinungaling ang mga
mamamayan, ang kanilang dila’y madulas sa
panlilinlang. Kaya nga, parurusahan ko ang
bansang ito; hahamakin ng mga tao ang mga
naninirahan sa lunsod na ito. Kayo ay kukutyain
ng lahat ng bansa.”
Kung kaya, paano tayo pipili ng tama?
Anong mga pamantayan ang maaari nating
gamitin? Sa Biblia mababasa natin ang ilang
mga pamantayan na gagabay sa atin sa pagpili
ng mga mabuting lider.
Bilang responsableng mamamayan, tandaan :
1. MAGPAREHISTRO. Upang makaboto,
kailangan kang magparehistro sa COMELEC.
Para sa dati nang botante, kailangang
siguraduhin na ang kanyang pangalan ay
nasa listahan ng mga botante, kaya magpa-
“validate”. Makipag-ugnayan sa munisipyo o
city hall kung saan kayo nakatira.
2. MANALANGIN. Dinidinig ng Diyos ang
ating panalangin para sa bayan. Manalangin
tayo sa Siya ang gumabay sa ating mga
pagpapasya at pagpili ng mga angkop na
kandidato sa halalan.
3. BUMOTO SA ARAW NG ELEKSYON.
Dumating ng maaga sa presinto at sundin ang
tamang proseso ng pagboto.
Formation Ministry Column
by Nikko R. Ferrera
Responsible Stewardship
…when there was nothing and darkness was all around, until God breathed life
and created us. “…and He created man in His image and likeness.” (Genesis 1:26)
…thus we became STEWARDS of GOD!
What a noble and generous ACT of GOD! Indeed His overflowing
abundance of LOVE has moved Him to give life and dignity to man. We have
been BLESSED, unworthy though we are.
Spirituality invites us to see who we are and to be sensitive to the many
blessings God has given us. What are these blessings? You can start counting.
Count your blessings… Is it really ours?
Responsible stewardship tells us to see how EVERYTHING may be returned
and offered to God, as our own gift for the common good of ALL.
It is challenging as it demands of us our personal transformation toward
becoming an ultimate GIFT of GOD who has lifted us up from nothingness,
by becoming a blessing to others. As good STEWARDS, we must find our way
back to HIM by returning the best portions of whatever we have borrowed.
The Stewardship Rack
Since 2007, the Balik Alay sa Panginoon program has gone a long way and
continuously growing. It has been supporting our local parish in its various
concerns. God’s call has echoed and, among several parishioners of ROLP,
become a driving force for self-development. This does not stop here, we
are being invited to become God’s partner serving for the good of our fellow
brothers and sisters.
In response to God’s call, we will be creating a stewardship rack for our
benefactor and donors. It will help us become more aware of our commitment
to generously share of ourselves in the midst of our own poverty. Also, this is
to invite other parishioners to be part of the program. The rack will be found
inside the church for the easy access of parishioners. Envelops will be available
inside the rack for future monthly offerings. Join now! For your jars will be
never be empty and run dry.
Our heartfelt gratitude go out to those who, in one way or another, have
contributed and willingly shared their talent, time and treasures for the success
of this endeavor. Be part of BAPP and share in the life-saving mission of the
church.
Balik-alay sa Panginoon Program Statement
of Cash Position as of October 31, 2009
Cash balance as of 09/30/09 Php 212,536.26
October donations 21,134.00
Interest Income 476.26
Less:
Donation to the Diocese of Cubao 5,000.00
(in celebration of Bishop Ongtioco’s birthday)
Donation to flood victims 5,000.00
Tax 95.25
Cash balance as of Oct. 31, 2009
PhP 224,051.27
Kilalanin Natin
Fr. Adriand: isang paring taga-Paltok
ni Leslie E. Mendezabal
Si Jose Adriand Emmanuel L. Layug ay isa
sa mga paring madalas nating makita at makasama
dito sa ating parokya. Nakatira siya sa kalye ng
Zamora, dito sa ating barangay mula pa noong 1982
hanggang sa kasalukuyan. Ipinanganak noong 7
Enero 1976 dito sa Quezon City, bunso siya sa tatlong
anak nina Jovita Libunao at Conrado Layug (†).
Si Fr. Adriand ay nag-aral ng Elementarya sa St.
Paul College sa San Miguel Bulacan, nagpatuloy ng
pag-aaral sa Immaculate Concepcion Minor Seminary
sa Guiguinto Bulacan at kumuha ng Philosophy at
Theology sa Immaculate Concepcion Major Seminary
sa nasabi ring lugar. Naordinahan siya bilang pari
noong 19 May 2001 sa Malolos Cathedral. Naglingkod
siya nang dalawang buwang sa Nuestra Señora de
Salambao, Obando noong siya ay diakono pa lamang at inilipat sa Our Lady of Assumption Parish kung saan
siya ang tumayong pangalawang lingkod na kura sa
loob ng dalawang taon. Naging Formator din siya sa
Immaculate Concepcion Major Seminary. Nagsimula
ang kanyang paglilingkod dito sa ating parokya
noong 9 Agosto, sa kahilingan na rin ng ating kura
paroko. Siya ay nagmimisa tuwing karaniwang araw
dito sa simbahan at namumuno rin sa mga misa sa
kawan. Ngunit kapag weekend naman naglilingkod
siya sa parokya ng San Jose Esposo de Maria sa San
Miguel Bulacan.
Si Fr. Adriand ay simple at masayahing pari,
mahilig magbasa ng kahit anong libro. Mahilig din
siyang kumain at makipagkwentuhan sa kanyang
mga kaibigan. Nang tanungin kung bakit niya
pinili ang bokasyon ng pagpapari, tinugon niya, “Kapag ikaw ay tinawag ng Diyos, hindi mo Siya
mapahihindian”.
Hangad ni Fr. Adriand na palakasin pa ang Munting
Simbahang Kapitbahayan dito sa ating parokya
sapagkat naniniwala siya na ito ang magiging daan
upang mas lumalim pa ang pananampalataya ng
mga tao at lalo pang mapalapit sila sa Panginoon sa
pamamagitan ng banal na Eukaristiya na naka-ugat
sa Salita ng Diyos.
The Ministry of Greeters and Collectors: ROLP’s ‘Pink Marshalls’
by Angelli F. Tugado
Already by the doorstep
of a nearly-filled ROLP
church just in time for Mass
but too shy to approach a
seat beside a family of four?
Afraid to distract someone
kneeling in prayer beside
the only remaining space in
the middle of a pew? Already
5 minutes late but not sure
whether you can still enter
the Church? No problem,
just let yourself be led by the
ladies in pink blouses and
black skirts waiting by the
church’s entrance. Always
ready to welcome you with a
smile, these “pink marshalls”
are members of a three-yearold
parish organization called
the Ministry of Greeters and
Collectors (MGC). They
usher parishioners into the
house of God here in Paltok
where they can feel right at
home.
Members of the Ministry of
Greeters and Collectors also
take charge of collecting the
“Love Offering,” an important
task that they took over from
the Apostleship of Prayer.
According to the group’s
Primer, the MGC was first
instituted by the Archdiocese
of Manila, then appropriated
by the Diocese of Cubao.
Here in ROLP, it was initiated
and given formal structure
by our current parish priest,
Fr. Ronald Macale, in August
2006. Starting with only 24
members under the helm of
Sis. Sally Chua, the MGC’s
first coordinator, it now has
38 members headed by Sis.
June Bergman, its present
Coordinator.
To ensure that the liturgy of
the Eucharist runs smoothly
and solemnly in all ROLP
church and street masses,
weekdays and Sundays,
MGC members carry out
specific tasks which Fr.
Macale sums up as follows:
“... in the different liturgical
celebrations, you will always
be the first to arrive, the
first to welcome, the first to
guide, the first to assist, the
first to answer, the first to
introduce, and of course, the
first to smile….You can make
the difference in someone’s
decision to come back
regularly to church” (from
the MGC Primer).
Serving each mass are six
greeters and collectors, one
of whom acts as group leader.
Expected to be at the church
at least 15 to 30 minutes
before the Mass starts, they usher massgoers, brief and
cue offerors for the offertory
procession. Then they collect
the love offering from the
congregation, keep the lines
orderly during the receiving
of Communion, and warmly
see the parishioners off at
the end of mass. They must
be gentle yet firm with
parishioners in marshalling
the lines and processions
during mass.
Their tasks, not as simple as
they appear to be, require
training and ongoing
formation (OGF), offered
by the Diocesan Ministry
before they are comissioned
and renewed. At the OGF
they hone their skills and
deepen their commitment
to the ministry. For always
there will be challenges and
difficulties. Some members
I interviewed during the
MGC’s monthly meeting held
on a second Sunday say that
the biggest challenges are
keeping the noise level down
during mass and having
people stay in line when
they receive Communion.
Parishioners are guided to
the communion lines row by
row. But some rush, push and
shove or insist on lining up for the priest rather than the
lay minister when the lines
are already uneven. In such
situations MGC members do
the best they can to remind
the massgoers to wait for
their turn in as gracious
yet assertive a manner as
possible. This is why I like to
call them “pink marshalls.”
Among the queries from
parishioners that the MGC
servers are happy to help
with are how to have masses
offered, where to place their
donations, where to have
religious items or statues
blessed, or how they might
join the MGC itself.
With the other-centered
grace and self-discipline
that their tasks entail, these
ladies in pink do much
to give the congregation
a sense of belonging to
their church. MGC servers
are themselves inspired
when they see positive change not only within
the church but also within
themselves. Some members
point out that since joining
the ministry they have
become more patient, more
prayerful, have received
more blessings in their lives,
and have better appreciated
the significance of the
liturgy of the mass. Thanks
to their dedicated service,
more and more parishioners
fill up the church each week
and offer their treasure.
Wearing a smile, they
welcome us into church, a
space they help keep sacred,
free of distractions, where
we can offer our prayers
and sacrifice more soulfully
and wholeheartedly. We
parishioners can do justice to
and salute their work simply
by following their “lead,” and
responding to their gentle
proddings, also with a smile
in our hearts.
ni Leslie E. Mendezabal
Si Jose Adriand Emmanuel L. Layug ay isa
sa mga paring madalas nating makita at makasama
dito sa ating parokya. Nakatira siya sa kalye ng
Zamora, dito sa ating barangay mula pa noong 1982
hanggang sa kasalukuyan. Ipinanganak noong 7
Enero 1976 dito sa Quezon City, bunso siya sa tatlong
anak nina Jovita Libunao at Conrado Layug (†).
Si Fr. Adriand ay nag-aral ng Elementarya sa St.
Paul College sa San Miguel Bulacan, nagpatuloy ng
pag-aaral sa Immaculate Concepcion Minor Seminary
sa Guiguinto Bulacan at kumuha ng Philosophy at
Theology sa Immaculate Concepcion Major Seminary
sa nasabi ring lugar. Naordinahan siya bilang pari
noong 19 May 2001 sa Malolos Cathedral. Naglingkod
siya nang dalawang buwang sa Nuestra Señora de
Salambao, Obando noong siya ay diakono pa lamang at inilipat sa Our Lady of Assumption Parish kung saan
siya ang tumayong pangalawang lingkod na kura sa
loob ng dalawang taon. Naging Formator din siya sa
Immaculate Concepcion Major Seminary. Nagsimula
ang kanyang paglilingkod dito sa ating parokya
noong 9 Agosto, sa kahilingan na rin ng ating kura
paroko. Siya ay nagmimisa tuwing karaniwang araw
dito sa simbahan at namumuno rin sa mga misa sa
kawan. Ngunit kapag weekend naman naglilingkod
siya sa parokya ng San Jose Esposo de Maria sa San
Miguel Bulacan.
Si Fr. Adriand ay simple at masayahing pari,
mahilig magbasa ng kahit anong libro. Mahilig din
siyang kumain at makipagkwentuhan sa kanyang
mga kaibigan. Nang tanungin kung bakit niya
pinili ang bokasyon ng pagpapari, tinugon niya, “Kapag ikaw ay tinawag ng Diyos, hindi mo Siya
mapahihindian”.
Hangad ni Fr. Adriand na palakasin pa ang Munting
Simbahang Kapitbahayan dito sa ating parokya
sapagkat naniniwala siya na ito ang magiging daan
upang mas lumalim pa ang pananampalataya ng
mga tao at lalo pang mapalapit sila sa Panginoon sa
pamamagitan ng banal na Eukaristiya na naka-ugat
sa Salita ng Diyos.
The Ministry of Greeters and Collectors: ROLP’s ‘Pink Marshalls’
by Angelli F. Tugado
Already by the doorstep
of a nearly-filled ROLP
church just in time for Mass
but too shy to approach a
seat beside a family of four?
Afraid to distract someone
kneeling in prayer beside
the only remaining space in
the middle of a pew? Already
5 minutes late but not sure
whether you can still enter
the Church? No problem,
just let yourself be led by the
ladies in pink blouses and
black skirts waiting by the
church’s entrance. Always
ready to welcome you with a
smile, these “pink marshalls”
are members of a three-yearold
parish organization called
the Ministry of Greeters and
Collectors (MGC). They
usher parishioners into the
house of God here in Paltok
where they can feel right at
home.
Members of the Ministry of
Greeters and Collectors also
take charge of collecting the
“Love Offering,” an important
task that they took over from
the Apostleship of Prayer.
According to the group’s
Primer, the MGC was first
instituted by the Archdiocese
of Manila, then appropriated
by the Diocese of Cubao.
Here in ROLP, it was initiated
and given formal structure
by our current parish priest,
Fr. Ronald Macale, in August
2006. Starting with only 24
members under the helm of
Sis. Sally Chua, the MGC’s
first coordinator, it now has
38 members headed by Sis.
June Bergman, its present
Coordinator.
To ensure that the liturgy of
the Eucharist runs smoothly
and solemnly in all ROLP
church and street masses,
weekdays and Sundays,
MGC members carry out
specific tasks which Fr.
Macale sums up as follows:
“... in the different liturgical
celebrations, you will always
be the first to arrive, the
first to welcome, the first to
guide, the first to assist, the
first to answer, the first to
introduce, and of course, the
first to smile….You can make
the difference in someone’s
decision to come back
regularly to church” (from
the MGC Primer).
Serving each mass are six
greeters and collectors, one
of whom acts as group leader.
Expected to be at the church
at least 15 to 30 minutes
before the Mass starts, they usher massgoers, brief and
cue offerors for the offertory
procession. Then they collect
the love offering from the
congregation, keep the lines
orderly during the receiving
of Communion, and warmly
see the parishioners off at
the end of mass. They must
be gentle yet firm with
parishioners in marshalling
the lines and processions
during mass.
Their tasks, not as simple as
they appear to be, require
training and ongoing
formation (OGF), offered
by the Diocesan Ministry
before they are comissioned
and renewed. At the OGF
they hone their skills and
deepen their commitment
to the ministry. For always
there will be challenges and
difficulties. Some members
I interviewed during the
MGC’s monthly meeting held
on a second Sunday say that
the biggest challenges are
keeping the noise level down
during mass and having
people stay in line when
they receive Communion.
Parishioners are guided to
the communion lines row by
row. But some rush, push and
shove or insist on lining up for the priest rather than the
lay minister when the lines
are already uneven. In such
situations MGC members do
the best they can to remind
the massgoers to wait for
their turn in as gracious
yet assertive a manner as
possible. This is why I like to
call them “pink marshalls.”
Among the queries from
parishioners that the MGC
servers are happy to help
with are how to have masses
offered, where to place their
donations, where to have
religious items or statues
blessed, or how they might
join the MGC itself.
With the other-centered
grace and self-discipline
that their tasks entail, these
ladies in pink do much
to give the congregation
a sense of belonging to
their church. MGC servers
are themselves inspired
when they see positive change not only within
the church but also within
themselves. Some members
point out that since joining
the ministry they have
become more patient, more
prayerful, have received
more blessings in their lives,
and have better appreciated
the significance of the
liturgy of the mass. Thanks
to their dedicated service,
more and more parishioners
fill up the church each week
and offer their treasure.
Wearing a smile, they
welcome us into church, a
space they help keep sacred,
free of distractions, where
we can offer our prayers
and sacrifice more soulfully
and wholeheartedly. We
parishioners can do justice to
and salute their work simply
by following their “lead,” and
responding to their gentle
proddings, also with a smile
in our hearts.
Ang Korona ng Adbiyento
mula sa aklat na “The Family Advent Wreath (Cycle C): A Family’s prayer guide
to a meaningful Christmas celebration” ni Ma. Lordes Evidente-Domingo
Isinalin ni Maui Salang
Inspirasyon
Ang korona ng Adbiyento ay nagsimula noong 1833 sa mga
Protestante ng Hamburg, Germany. Bilang paghahanda sa
pagdating ng Pasko, pinamunuan ni Pastor Johann Wichern
ang isang seremonya na kung saan itinayo niya ang isang
malaking krus na bawat kanto nito’y tinirikan ng kandila.
Nang maglaon, gumamit si Wichern ng malaking kahoy
na hugis bilog na pinalibutan ng mga dahon ng pino at
maraming kandila na kanyang isinabit sa kisame. Ang mga
kandilang ito ay isa-isang sinisindihan, na ang bawat apoy
nito ay sumisimbolo sa pagtungo ng mga taong naghihintay
sa pagdating ng Anak ng Diyos.
Makalipas ang isang daang taon, nakita ng mga Katoliko
ang halaga ng seremonya. Ang korona ng Adbiyento ay
naging bahagi ng tradisyon ng pagdiriwang ng Adbiyento sa
buong Simbahan at mga pamilyang Katoliko.
Mga Simbolo/Tanda
Korona
Sa kasaysayan, ang koronang yari sa dahon ay ipinuputong
sa ulo ng mga taong natatangi at iginagalang sa lipunan.
Madalas, ito rin ay ibinibigay sa mga tao bilang pagkilala sa
kanilang tagumpay na nasusukat sa kanilang galing, talino
at lakas.
Ngunit ibang klaseng tagumpay ang tinutukoy ni San
Pablo sa kanyang unang sulat sa mga Corinto. Tinutukoy
niya ang pagkamit ng mga Kristiyano sa korona ng buhay na
walang hanggan.
Nawa’y ang korona ng Adbiyento ay maging ating
tanda ng pagkilala sa atin ng Diyos sa Kanyang pagdating.
Nawa’y tumulad tayo kay San Pablo na pagtuunan ng pansin
ang mga bagay na makatutulong sa pagkamit ng buhay na
walang hanggan.
Mga Kandila
Iniilawan ang mga kandila sa korona ng Adbiyento
bawat linggo bilang tanda ng nalalapit na pagdating ng
Tagapagligtas, upang palayain ang mga taong nabubuhay sa
kadiliman.
Sa Kanyang pagdating nabubuhay ang pag-asa, sapagkat
hindi lamang Niya dala ang pag-asa ng buhay na walang
hanggan sa piling ng Maykapal, bagkus dala rin Niya ang
mabuting balita na, habang tayo ay nabubuhay sa mundo, ay
may pagkakataong madama ang kasiyahang mula sa Kanya.
Nawa’y ang liwanag ng bawat kandila ng Adbiyento ay
maging tanda ng pag-asa at masayang paghihintay sa
bagong langit at bagong daigdig na ang tahanan ng Diyos
ay nasa puso ng bawat tao. Higit pa rito, nawa’y ang liwanag
ng mga kandila ay maging simbolo ng paglago ng espiritu ng
Diyos sa atin upang maging karapat-dapat tayong tanggapin
ang Diyos sa kanyang pagdating.
Mga Kandilang Kulay Ube
Ang Adbiyento ay may katangiang pampenitensiya na
kinakailangan ang paghahandang ispiritwal para sa pagdating
ng paghatol. Ang kulay ube ay simbolo ng penitensiya.
Bagamat kulay ube ang ginagamit sa Adbiyento, ang kulay
na ito ay nangangahulugan ng pangungulila sa pagdating ng
Tagapagligtas, at ng ating hangarin na makasama ang ating
Amang nasa langit.
Ang Kandilang Kulay Rosas Ang ikatlong linggo ng
Adbiyento, kung saan ang kandilang iniilawan ay kulay rosas,
ay su misimbolo sa masayang pag-antabay sa pagdating ni
Kristo. Ang pagpalit mula sa kulay ube sa kulay rosas ay tanda
ng papalapit na katuparan sa pangakong kaligtasan.
Ang apat na kandila sa korona ng Adbiyento ay para
sa apat na linggo ng Adbiyento, na sumasagisag sa apat na
libong taong paghihintay ng mga Hudyo sa Mesiyas. Ang
bilog na hugis ng korona ay pinaniniwalaang simbolo ng
pagka-walang hanggan ng Diyos dahil ang bilog ay walang
simula at katapusan.
Ang Krus: Ang Sentro ng Korona ng Adbiyento
Ang panahon ng Adbiyento ay nagpapaalaala ng dalawang
mahahalagang pangyayari sa buhay Kristiyano: ang isa ay
ang kapanganakan ni Kristo, ang ikalawa naman ay ang
Kanyang ikalawang pagbabalik. Mahalaga ang papel ng
krus sa dalawang pangyayaring ito. Ang ating kaligtasan
sa pamamagitan ng sakripisyo ng Panginoon sa krus ay
nagpahintulot na maipagdiwang natin ang Kanyang
kapanganakan. At sa pamamagitan ng Kanyang Muling
Pagkabuhay ay nabigyan tayo ng pagkakataong magkaroon
ng buhay na walang hanggan sa piling ng Panginoon. Dahil
sa kamatayan at muling pagkabuhay ng Panginoon, tinubos
Niya ang mundo at tayo ay naging Kanya. At ang biyayang
ito ang nagbigay sa atin ng pangakong kaligtasan, na
maisasakatuparan sa Kanyang muling pagbabalik. Nawa’y
ang krus ni Hesukristo ay maging sentro ng ating paghihintay.
Pagnilayan natin ang kahalagahan ng krus habang ating
hinihintay ang Kanyang pagdating.
BALITANG
PAROKYA
Entablado sa patio, matatapos na!
Matatapos nang gawin ang
entabladong paitaas ng Patio Resurrección
kung saan gaganapin ang lahat ng mga
pagtatanghal at gawaing pansimbahan.
Ayon kay Engr. Marigor del Rio,
ang namamahala
sa konstruksyon ng
naturang patio, 97% nang tapos ang
entablado ngunit pansamantalang
inihinto ang paggawa nito dahil sa
kakulangan ng pondo. Sa kabuuan,
Php1,217,654.82 na ang naigugol para
rito na nagmula sa mga fund-raising
programs na Reyna Resureksyon 2009
at Light a Tree 2008.
Ang nasabing entablado na may sukat
na 3m x 12m at idinisenyo na may storage
room sa ilalim na maaaring paglagyan
ng mga kagamitan ng simbahan; ito ay
sinimulang itayo noong 13 Abril 2009
at umabot ang konstruksyon hanggang
31 Oktubre ng kasalukuyang taon.
Matatandaang naunang gawin ang
sahig ng patio na natapos noong 11
Oktubre 2008.
Ang pagpapagawa ng Patio Resurrección
ay bahagi ng ROLP master plan 2009,
kabilang dito ang pagpapaganda at
pagpapahusay ng ating parokya.
Lubos na nagpapasalamat ang
ating kura paroko at ang bumubuo ng
sangguniang pastoral (PPC) sa lahat ng
patuloy na sumusuporta sa mga proyekto
ng ating parokya. Para sa mga nais
tumulong sa pagpipinta at paglalagay
ng mga ilaw sa entablado ng patio,
magsadya lamang sa opisina ng ating
parokya. - Jordeene Sheex B. Lagare
ROLP’s dedication scheduled
On 16 January 2010, at 9:00 a.m.,
our church will officially be dedicated
and consecrated in rites to be officiated
by Bishop Honesto Ongtioco, D.D.,
together with our parish priest, Fr.
Ronald Macale.
Based on Fr. Ronald’s research, our
parish church has already been blessed
but not yet dedicated. But since a fixed
altar, baptismal font, lectern, and an
ambry will soon be built with the help
of a generous donor, the dedication and
consecration have now been scheduled.
Different working committees have
been put up and meetings on the said
occasion have already been held. Fr.
Noi Paciente, our guest priest has been
designated by our parish priest to be the
over-all committee head, assisted by the
Parish Pastoral Council coordinator,
Dollie Basa.-
Leslie Mendezabal
to a meaningful Christmas celebration” ni Ma. Lordes Evidente-Domingo
Isinalin ni Maui Salang
Inspirasyon
Ang korona ng Adbiyento ay nagsimula noong 1833 sa mga
Protestante ng Hamburg, Germany. Bilang paghahanda sa
pagdating ng Pasko, pinamunuan ni Pastor Johann Wichern
ang isang seremonya na kung saan itinayo niya ang isang
malaking krus na bawat kanto nito’y tinirikan ng kandila.
Nang maglaon, gumamit si Wichern ng malaking kahoy
na hugis bilog na pinalibutan ng mga dahon ng pino at
maraming kandila na kanyang isinabit sa kisame. Ang mga
kandilang ito ay isa-isang sinisindihan, na ang bawat apoy
nito ay sumisimbolo sa pagtungo ng mga taong naghihintay
sa pagdating ng Anak ng Diyos.
Makalipas ang isang daang taon, nakita ng mga Katoliko
ang halaga ng seremonya. Ang korona ng Adbiyento ay
naging bahagi ng tradisyon ng pagdiriwang ng Adbiyento sa
buong Simbahan at mga pamilyang Katoliko.
Mga Simbolo/Tanda
Korona
Sa kasaysayan, ang koronang yari sa dahon ay ipinuputong
sa ulo ng mga taong natatangi at iginagalang sa lipunan.
Madalas, ito rin ay ibinibigay sa mga tao bilang pagkilala sa
kanilang tagumpay na nasusukat sa kanilang galing, talino
at lakas.
Ngunit ibang klaseng tagumpay ang tinutukoy ni San
Pablo sa kanyang unang sulat sa mga Corinto. Tinutukoy
niya ang pagkamit ng mga Kristiyano sa korona ng buhay na
walang hanggan.
Nawa’y ang korona ng Adbiyento ay maging ating
tanda ng pagkilala sa atin ng Diyos sa Kanyang pagdating.
Nawa’y tumulad tayo kay San Pablo na pagtuunan ng pansin
ang mga bagay na makatutulong sa pagkamit ng buhay na
walang hanggan.
Mga Kandila
Iniilawan ang mga kandila sa korona ng Adbiyento
bawat linggo bilang tanda ng nalalapit na pagdating ng
Tagapagligtas, upang palayain ang mga taong nabubuhay sa
kadiliman.
Sa Kanyang pagdating nabubuhay ang pag-asa, sapagkat
hindi lamang Niya dala ang pag-asa ng buhay na walang
hanggan sa piling ng Maykapal, bagkus dala rin Niya ang
mabuting balita na, habang tayo ay nabubuhay sa mundo, ay
may pagkakataong madama ang kasiyahang mula sa Kanya.
Nawa’y ang liwanag ng bawat kandila ng Adbiyento ay
maging tanda ng pag-asa at masayang paghihintay sa
bagong langit at bagong daigdig na ang tahanan ng Diyos
ay nasa puso ng bawat tao. Higit pa rito, nawa’y ang liwanag
ng mga kandila ay maging simbolo ng paglago ng espiritu ng
Diyos sa atin upang maging karapat-dapat tayong tanggapin
ang Diyos sa kanyang pagdating.
Mga Kandilang Kulay Ube
Ang Adbiyento ay may katangiang pampenitensiya na
kinakailangan ang paghahandang ispiritwal para sa pagdating
ng paghatol. Ang kulay ube ay simbolo ng penitensiya.
Bagamat kulay ube ang ginagamit sa Adbiyento, ang kulay
na ito ay nangangahulugan ng pangungulila sa pagdating ng
Tagapagligtas, at ng ating hangarin na makasama ang ating
Amang nasa langit.
Ang Kandilang Kulay Rosas Ang ikatlong linggo ng
Adbiyento, kung saan ang kandilang iniilawan ay kulay rosas,
ay su misimbolo sa masayang pag-antabay sa pagdating ni
Kristo. Ang pagpalit mula sa kulay ube sa kulay rosas ay tanda
ng papalapit na katuparan sa pangakong kaligtasan.
Ang apat na kandila sa korona ng Adbiyento ay para
sa apat na linggo ng Adbiyento, na sumasagisag sa apat na
libong taong paghihintay ng mga Hudyo sa Mesiyas. Ang
bilog na hugis ng korona ay pinaniniwalaang simbolo ng
pagka-walang hanggan ng Diyos dahil ang bilog ay walang
simula at katapusan.
Ang Krus: Ang Sentro ng Korona ng Adbiyento
Ang panahon ng Adbiyento ay nagpapaalaala ng dalawang
mahahalagang pangyayari sa buhay Kristiyano: ang isa ay
ang kapanganakan ni Kristo, ang ikalawa naman ay ang
Kanyang ikalawang pagbabalik. Mahalaga ang papel ng
krus sa dalawang pangyayaring ito. Ang ating kaligtasan
sa pamamagitan ng sakripisyo ng Panginoon sa krus ay
nagpahintulot na maipagdiwang natin ang Kanyang
kapanganakan. At sa pamamagitan ng Kanyang Muling
Pagkabuhay ay nabigyan tayo ng pagkakataong magkaroon
ng buhay na walang hanggan sa piling ng Panginoon. Dahil
sa kamatayan at muling pagkabuhay ng Panginoon, tinubos
Niya ang mundo at tayo ay naging Kanya. At ang biyayang
ito ang nagbigay sa atin ng pangakong kaligtasan, na
maisasakatuparan sa Kanyang muling pagbabalik. Nawa’y
ang krus ni Hesukristo ay maging sentro ng ating paghihintay.
Pagnilayan natin ang kahalagahan ng krus habang ating
hinihintay ang Kanyang pagdating.
BALITANG
PAROKYA
Entablado sa patio, matatapos na!
Matatapos nang gawin ang
entabladong paitaas ng Patio Resurrección
kung saan gaganapin ang lahat ng mga
pagtatanghal at gawaing pansimbahan.
Ayon kay Engr. Marigor del Rio,
ang namamahala
sa konstruksyon ng
naturang patio, 97% nang tapos ang
entablado ngunit pansamantalang
inihinto ang paggawa nito dahil sa
kakulangan ng pondo. Sa kabuuan,
Php1,217,654.82 na ang naigugol para
rito na nagmula sa mga fund-raising
programs na Reyna Resureksyon 2009
at Light a Tree 2008.
Ang nasabing entablado na may sukat
na 3m x 12m at idinisenyo na may storage
room sa ilalim na maaaring paglagyan
ng mga kagamitan ng simbahan; ito ay
sinimulang itayo noong 13 Abril 2009
at umabot ang konstruksyon hanggang
31 Oktubre ng kasalukuyang taon.
Matatandaang naunang gawin ang
sahig ng patio na natapos noong 11
Oktubre 2008.
Ang pagpapagawa ng Patio Resurrección
ay bahagi ng ROLP master plan 2009,
kabilang dito ang pagpapaganda at
pagpapahusay ng ating parokya.
Lubos na nagpapasalamat ang
ating kura paroko at ang bumubuo ng
sangguniang pastoral (PPC) sa lahat ng
patuloy na sumusuporta sa mga proyekto
ng ating parokya. Para sa mga nais
tumulong sa pagpipinta at paglalagay
ng mga ilaw sa entablado ng patio,
magsadya lamang sa opisina ng ating
parokya. - Jordeene Sheex B. Lagare
ROLP’s dedication scheduled
On 16 January 2010, at 9:00 a.m.,
our church will officially be dedicated
and consecrated in rites to be officiated
by Bishop Honesto Ongtioco, D.D.,
together with our parish priest, Fr.
Ronald Macale.
Based on Fr. Ronald’s research, our
parish church has already been blessed
but not yet dedicated. But since a fixed
altar, baptismal font, lectern, and an
ambry will soon be built with the help
of a generous donor, the dedication and
consecration have now been scheduled.
Different working committees have
been put up and meetings on the said
occasion have already been held. Fr.
Noi Paciente, our guest priest has been
designated by our parish priest to be the
over-all committee head, assisted by the
Parish Pastoral Council coordinator,
Dollie Basa.-
Leslie Mendezabal
Voc Chat
VOCATION MINISTRY COLUMN
ni Femie C. Lee
Kapag naririnig
natin ang salitang
bokasyon o
vocation, kadalasang
pumapasok sa ating
isipan ang pagpapari
o pagmamadre.
Ngunit ano nga
ba nga ba ang ibig
sabihin nito?
Ang vocation ay
galing sa salitang
Latin na vocare na
ang ibig sabihin ay
to call.
Sino nga ba ang tumatawag at tinatawag?
Ang Diyos Ama, bilang Manlilikha, ay
may plano sa bawat isa sa Kanyang mga
nilikha na pinakamabuti para sa lahat. Ano
nga ba ang plano o kagustuhan ng Diyos
para sa iyo? Maraming Santo ang nagsabi
na, “Plano ng Diyos ang mapalapit sa Kanya
at sa huli ay mamuhay Kapiling Niya sa
kalangitan”.
Ayon sa Simbahang Katoliko, may tatlong
daang maaari tayong tawagin Niya, ‘ika nga
mga State of Life: Relihiyoso –(Pagpapari
at Pagmamadre), Pagpapamilya at Single
Blessedness.
Mahalagang mayroon tayong pusong
bukas sa pakikinig sa tawag Niya at hindi sa
tawag ng ating sarili. Ang pinakamahusay na
daan ay iyong pinipili tayo ng Diyos upang
sumunod sa Kanya at hindi para sundin ang
ating sarili o kung saan tayo komportable.
May plano Siya na higit pa sa inaakala natin,
ito ay upang ikalat sa buong mundo ang
Kanyang pag-ibig, ang parehong pag-ibig na
pinagmulan natin.
Namuhay si Hesus at mga Santo una sa atin
upang maging modelo natin sa pamumuhay
nang nararapat at banal. At bawat isa sa kanila
ay sumagot sa tawag ng Diyos sa kanila.
Bawat bokasyon ay may kaakibat na
misyon na dapat gampanan upang ang
bawat isa ay manatiling banal at nararapat na
nilalang ng Diyos Ama.
Katulad ng pagtanggap ni Hesus sa Krus
nang walang pag-aalinlangan, handa ka na
bang ibigay ang iyong matamis na oo sa
tawag Niya?
ni Femie C. Lee
Kapag naririnig
natin ang salitang
bokasyon o
vocation, kadalasang
pumapasok sa ating
isipan ang pagpapari
o pagmamadre.
Ngunit ano nga
ba nga ba ang ibig
sabihin nito?
Ang vocation ay
galing sa salitang
Latin na vocare na
ang ibig sabihin ay
to call.
Sino nga ba ang tumatawag at tinatawag?
Ang Diyos Ama, bilang Manlilikha, ay
may plano sa bawat isa sa Kanyang mga
nilikha na pinakamabuti para sa lahat. Ano
nga ba ang plano o kagustuhan ng Diyos
para sa iyo? Maraming Santo ang nagsabi
na, “Plano ng Diyos ang mapalapit sa Kanya
at sa huli ay mamuhay Kapiling Niya sa
kalangitan”.
Ayon sa Simbahang Katoliko, may tatlong
daang maaari tayong tawagin Niya, ‘ika nga
mga State of Life: Relihiyoso –(Pagpapari
at Pagmamadre), Pagpapamilya at Single
Blessedness.
Mahalagang mayroon tayong pusong
bukas sa pakikinig sa tawag Niya at hindi sa
tawag ng ating sarili. Ang pinakamahusay na
daan ay iyong pinipili tayo ng Diyos upang
sumunod sa Kanya at hindi para sundin ang
ating sarili o kung saan tayo komportable.
May plano Siya na higit pa sa inaakala natin,
ito ay upang ikalat sa buong mundo ang
Kanyang pag-ibig, ang parehong pag-ibig na
pinagmulan natin.
Namuhay si Hesus at mga Santo una sa atin
upang maging modelo natin sa pamumuhay
nang nararapat at banal. At bawat isa sa kanila
ay sumagot sa tawag ng Diyos sa kanila.
Bawat bokasyon ay may kaakibat na
misyon na dapat gampanan upang ang
bawat isa ay manatiling banal at nararapat na
nilalang ng Diyos Ama.
Katulad ng pagtanggap ni Hesus sa Krus
nang walang pag-aalinlangan, handa ka na
bang ibigay ang iyong matamis na oo sa
tawag Niya?
Dear Father
Dear Fr. Ronald,
Bakti hindi kinakanta/ibinibigkas ang Gloria kapag Advent?
Kaye Aquino
Dear Kaye,
Ang hindi pagkanta o pagbigkas ng Gloria sa panahon ng Adbiyento
ay nagpapakita ng paghahanda o paghihintay natin sa pagdiriwang
ng Kapaskuhan. Ating inilalaan ang Gloria sa panahon ng Pasko dahil
binibigyan nito ng bagong katuturan ang nasabing himno sa gabi ng
kapanganakan ni Kristo. Ngunit ang Gloria ay kinakanta tuwing simbang
gabi sapagkat ang mga misang ito ay pagpaparangal sa Mahal na Birhen
sa loob ng siyam na araw bago mag-Pasko at para sa lalo pang pagtibay
ng pananampalataya ng sangkatauhan.
Sana’y naunawaan mo Kaye ang aking paliwanag sa iyong
katanungan. Nawa ay pagpalain ka at ang iyong pamilya.
Fr. Ronald
Bakti hindi kinakanta/ibinibigkas ang Gloria kapag Advent?
Kaye Aquino
Dear Kaye,
Ang hindi pagkanta o pagbigkas ng Gloria sa panahon ng Adbiyento
ay nagpapakita ng paghahanda o paghihintay natin sa pagdiriwang
ng Kapaskuhan. Ating inilalaan ang Gloria sa panahon ng Pasko dahil
binibigyan nito ng bagong katuturan ang nasabing himno sa gabi ng
kapanganakan ni Kristo. Ngunit ang Gloria ay kinakanta tuwing simbang
gabi sapagkat ang mga misang ito ay pagpaparangal sa Mahal na Birhen
sa loob ng siyam na araw bago mag-Pasko at para sa lalo pang pagtibay
ng pananampalataya ng sangkatauhan.
Sana’y naunawaan mo Kaye ang aking paliwanag sa iyong
katanungan. Nawa ay pagpalain ka at ang iyong pamilya.
Fr. Ronald
Diwa ng Parokya
Bilang handog kay Fr. Ronald sa kanyang pagdiriwang
ng ika-17 anibersaryo sa pagkapari sa 03 Disyembre,
matutunghayan sa Diwa ng Parokya column ang mag artikulo ukol sa kanya. Ito rin ay inilathala upang makilala
pa natin nang lubos ang ating kura paroko na naglilingkod
sa ating parokya sa kanyang ikalawa at huling termino.
Mga Kwento ng Pasasalamat at Inspirasyon
ni Rhea F. Jomadiao
Lingid sa kaalaman ng iba sa atin at maging ni Fr. Ronald mismo na siya pala ay
nagsisilbing inspirasyon ng ilan sa mga taga-Paltok na minsan niyang binigyangpansin,
dinalaw, ginawaran ng sakramento at binigyan ng pag-asa at lalo pang
pinag-alab ang pananampalataya sa Diyos. Sila ang ilan lamang sa mga taong
natulungan ni Fr. Ronald, hindi lamang sa aspetong espirituwal kundi maging sa
pisikal at emosyonal na aspeto ng buhay. Ang sumusunod ang kanilang kwento at
mensahe sa ating kura paroko.
Ramon Royo,Natividad St.: “Okey si Fr. Ronald, naalala ko noong una ko siyang
nakilala at nagpunta siya sa bahay ko, napansin ko na tinitingnan niya ang loob ng
bahay ko at pagkatapos ay tinanong niya ako kung paano ko naitataguyod ang
pang-araw-araw kong pangangailangan, ang sabi ko naman may maliit akong
pinapaupahang kuwarto, na-touch ako kay Fr. Ronald dahil sino ba naman ako para
pag-aksayahan niyang dalawin sa aking maliit na bahay? Iba siya talaga, maganda
siya magmisa, naiinspire ako sa mga homily niya dahil ipinapaliwanag niyang
mabuti sa mga tao ang kahulugan ng ebanghelyo sa kakaiba niyang pamamaraan.”
Lydia Dela Cruz,Hermosa St.: “Mabuti siyang tao, siya lang ang paring dumalaw
sa akin, sana ay patuloy niya akong ipagdasal upang bumilis ang aking paggaling”.
Baby Gelloani, Hermosa St.: “Nakilala ko si Fr. Ronald nang magkaroon ng street
mass sa amin dito sa Hermosa, kasi pagkatapos ng misa, dito siya kumain sa bahay
namin. Napansin ko kay Father, madali siyang malapitan; para ko siyang kapatid,
hindi ako naiilang sa kanya. Isa siyang mabuting tao; natatouch ako sa mga homily
niya’.
Regalada Basilio,Ilagan St.: “Nagpapasalamat ako sa kanya, hindi niya kami
kaanu-ano pero naalala niya kaming dalawin. Sana ipagpatuloy niya kaming
ipagdasal. Salamat po Fr. Ronald!”.
Lucilita Relox & Adoracion Relox,Kundiman St.: “Nagpapasalamat kami sa
kanya dahil marami siyang magagandang proyekto sa ating simbahan, sa lahat ng
paring nakilala ko siya lang ang nakagawa at nakaisip maglunsad ng pagbibigay
ng relief goods sa mga naapektuhan ng bagyo dito sa ating parokya. Maraming
salamat Father, mabuhay ka!”
Segundina Relon,Matias St.: “Nakakataba ng puso ‘yang si Father, dahil magaan
ang loob niya sa mga tao, hindi siya maarte, may pagka- istrikto pero nasa lugar
naman. Basta bilib ako sa kanya, mahal ka namin Fr. Ronald”.
Ang Bespren kong Pari
ni Leslie E. Mendezabal
May isang pari akong nakilala
Fr. Ronald ang ngalan n’ya
Sa parokya ng Resureksyon s’ya
pansamantalang nakatira.
Kung siya ay titingnan; kung siya’y
pagmamasdan
Sa hitsura niya’y tiyak kang maiilang.
Sa kanyang tindig at porma tiyak
kang mapapahanga
H’wag magtaka ‘pagkat siya’y
magaling na basketbolista.
Siya’y walang kiyeme sa katawan
Sa ugali at pananamit
napakasimpleng tingnan
ikumpara sa alak, swabe sa
lalamunan.
Sa homiliya siya ay laging nakahanda.
Gabay sa ebanghelyo,
mat’yagang nililikha
Maging hanggang sa bukluran ito
ay napapakinabangan.
Sa ating parokya, marami ang
ginawa
pagpapabuti ng simbahan, maging
ng mga kawan;
misa sa kalsada, pagdalaw ni Maria,
prusisyon at mga programang
bongga.
Kay Fr. Ronald lahat ay bida
Bata, matanda, mayaman man o
dukha
Kaya naman mga tao sa parokya
sa kanya ay tuwang-tuwa.
Pagpapalalim ng pananampalataya;
pagpapalapit ng tao sa D’yos na
lumikha
Ito ang layunin o adhika ng bespren
ko na ating kura.
ng ika-17 anibersaryo sa pagkapari sa 03 Disyembre,
matutunghayan sa Diwa ng Parokya column ang mag artikulo ukol sa kanya. Ito rin ay inilathala upang makilala
pa natin nang lubos ang ating kura paroko na naglilingkod
sa ating parokya sa kanyang ikalawa at huling termino.
Mga Kwento ng Pasasalamat at Inspirasyon
ni Rhea F. Jomadiao
Lingid sa kaalaman ng iba sa atin at maging ni Fr. Ronald mismo na siya pala ay
nagsisilbing inspirasyon ng ilan sa mga taga-Paltok na minsan niyang binigyangpansin,
dinalaw, ginawaran ng sakramento at binigyan ng pag-asa at lalo pang
pinag-alab ang pananampalataya sa Diyos. Sila ang ilan lamang sa mga taong
natulungan ni Fr. Ronald, hindi lamang sa aspetong espirituwal kundi maging sa
pisikal at emosyonal na aspeto ng buhay. Ang sumusunod ang kanilang kwento at
mensahe sa ating kura paroko.
Ramon Royo,Natividad St.: “Okey si Fr. Ronald, naalala ko noong una ko siyang
nakilala at nagpunta siya sa bahay ko, napansin ko na tinitingnan niya ang loob ng
bahay ko at pagkatapos ay tinanong niya ako kung paano ko naitataguyod ang
pang-araw-araw kong pangangailangan, ang sabi ko naman may maliit akong
pinapaupahang kuwarto, na-touch ako kay Fr. Ronald dahil sino ba naman ako para
pag-aksayahan niyang dalawin sa aking maliit na bahay? Iba siya talaga, maganda
siya magmisa, naiinspire ako sa mga homily niya dahil ipinapaliwanag niyang
mabuti sa mga tao ang kahulugan ng ebanghelyo sa kakaiba niyang pamamaraan.”
Lydia Dela Cruz,Hermosa St.: “Mabuti siyang tao, siya lang ang paring dumalaw
sa akin, sana ay patuloy niya akong ipagdasal upang bumilis ang aking paggaling”.
Baby Gelloani, Hermosa St.: “Nakilala ko si Fr. Ronald nang magkaroon ng street
mass sa amin dito sa Hermosa, kasi pagkatapos ng misa, dito siya kumain sa bahay
namin. Napansin ko kay Father, madali siyang malapitan; para ko siyang kapatid,
hindi ako naiilang sa kanya. Isa siyang mabuting tao; natatouch ako sa mga homily
niya’.
Regalada Basilio,Ilagan St.: “Nagpapasalamat ako sa kanya, hindi niya kami
kaanu-ano pero naalala niya kaming dalawin. Sana ipagpatuloy niya kaming
ipagdasal. Salamat po Fr. Ronald!”.
Lucilita Relox & Adoracion Relox,Kundiman St.: “Nagpapasalamat kami sa
kanya dahil marami siyang magagandang proyekto sa ating simbahan, sa lahat ng
paring nakilala ko siya lang ang nakagawa at nakaisip maglunsad ng pagbibigay
ng relief goods sa mga naapektuhan ng bagyo dito sa ating parokya. Maraming
salamat Father, mabuhay ka!”
Segundina Relon,Matias St.: “Nakakataba ng puso ‘yang si Father, dahil magaan
ang loob niya sa mga tao, hindi siya maarte, may pagka- istrikto pero nasa lugar
naman. Basta bilib ako sa kanya, mahal ka namin Fr. Ronald”.
Ang Bespren kong Pari
ni Leslie E. Mendezabal
May isang pari akong nakilala
Fr. Ronald ang ngalan n’ya
Sa parokya ng Resureksyon s’ya
pansamantalang nakatira.
Kung siya ay titingnan; kung siya’y
pagmamasdan
Sa hitsura niya’y tiyak kang maiilang.
Sa kanyang tindig at porma tiyak
kang mapapahanga
H’wag magtaka ‘pagkat siya’y
magaling na basketbolista.
Siya’y walang kiyeme sa katawan
Sa ugali at pananamit
napakasimpleng tingnan
ikumpara sa alak, swabe sa
lalamunan.
Sa homiliya siya ay laging nakahanda.
Gabay sa ebanghelyo,
mat’yagang nililikha
Maging hanggang sa bukluran ito
ay napapakinabangan.
Sa ating parokya, marami ang
ginawa
pagpapabuti ng simbahan, maging
ng mga kawan;
misa sa kalsada, pagdalaw ni Maria,
prusisyon at mga programang
bongga.
Kay Fr. Ronald lahat ay bida
Bata, matanda, mayaman man o
dukha
Kaya naman mga tao sa parokya
sa kanya ay tuwang-tuwa.
Pagpapalalim ng pananampalataya;
pagpapalapit ng tao sa D’yos na
lumikha
Ito ang layunin o adhika ng bespren
ko na ating kura.
Ina ng Hapis
Ina ng Hapis, Ina ng Pitong Hapis o Mater Dolorosa ay ilan sa mga pangalang ibinigay kay Maria kaugnay sa mga paghihirap na dinanas niya sa kanyang buhay. Ang pitong hapis ni Maria (Seven Sorrows of Mary) ay isang kilalang debosyon ng Katoliko Romanong kung saan ang dasal ay binubuo ng mga pagninilay-nilay sa kanyang pitong hapis. Ang kanyang kapistahan ay ipinagdiriwang natin tuwing ika-15 ng Setyembre.
Ang Pitong Hapapis ni Maria
1. Ang Hula ni Simeon sa sanggol na si Hesus (Lucas 2:34)
Binasbasan sila ni Simeon at sinabi kay Maria, “Tandaan mo, ang batang ito’y nakatalaga sa ikapapahamak o ikaliligtas ng marami sa Israel, isang tanda mula sa Diyos ngunit hahamakin ng marami”. Ang lahat ng ito’y naunawaan ni Maria ngunit nagsimula siyang makaramdam ng kalungkutan. Batid niya ang misteryong nakapaloob sa hula ni Simeon. Bagama’t labis ang pagdurusa ng kanyang puso at isipan ang lahat ng ito ay tahimik na dinala ni Maria.
3. Ang pagkawalâ ng batang si Hesus ng tatlong araw (Lucas 2:43)
Pagkatapos ng pista, sila’y umuwi na. Nagpaiwan si Hesus sa Jerusalem ngunit hindi ito napansin ng kanyang mga magulang.
Walang kapantay ang pag-áalalá at kalungkutan ni Maria nang mawala si Hesus. Sa loob ng tatlong araw, hindi siya kumain at natulog sa paghahanap ng nawawalang si Hesus. Ngunit si Maria ay naging matatag sa gitna ng kalungkutan kaya’t lubos ang kanyang tuwâ nang matagpuan nila ang batang si Hesus.
2. Ang pagtakas patungo sa Ehipto (Mateo 2:13)
Pagkaalis nila, nagpakita kay Jose sa panaginip ang isang anghel ng Panginoon. Sinabi sa kanya, “Magbangon ka, at dalhin mo agad sa Ehipto ang mag-ina. At huwag kayong aalis doon hangga’t hindi ko sinasabi sa iyo, sapagkat hahanapin ni Herodes ang sanggol upang patayin.”
Walang pagtutol na sinunod ni Maria si Jose na pumunta sa Ehipto upang iligtas ang sanggol na si Jesus. Pagod, gutom, pagkauhaw, mga mapanganib na hayop at iba pang mga paghihirap at panganib ang pinagdaanan ng pamilya sa mahabang paglalakbay nila sa disyerto. Higit sa lahat ay ang kalungkutan ni Maria sa pag-áalalá niya sa sanggol na si Hesus.
4. Ang pagtatagpo ni Hesus at Maria sa Daan ng Krus (Lucas 23:26)
Nang dala na nila si Hesus upang ipako, nasalubong nila ang isang lalaking galing sa bukid. Ito’y si Simon na taga-Cirene. Pinigil nila ito at ipinapasan sa kanya ang krus, kasunod ni Jesus.
Sa kabila ng labis na paghihirap ng kalooban dahil sa pagdurusa ng anak na si Hesus, si Maria ay nanatiling tahimik at mapagkumbaba sa kanyang mga kilos. Marami ang kumukutya sa kanyang anak, ngunit ang kanyang tingin ay puno pa rin ng kabutihan para sa mga taong iyon. Walang tigil din ang pagdarasal niya para sa mga taong nagpapahirap kay Jesus.
5.Ang pagpako kay Hesus kung saan nakatayo si Maria sa paanan ng Krus (Juan 19:25)
Nakatayo sa tabi ng krus ni Hesus ang kanyang ina at ang kapatid na babae nitong si Maria, na asawa ni Cleofas. Naroon din si Maria Magdalena.
Sa pagtayo niya sa paanan ng krus ni Hesus, higit ang sakit na naramdaman niya. Ang kanyang luha ay dumaloy na tulad ng dugo sa kanyang mga ugat nang makita ang paghihirap ng kanyang anak. Subalit naunawaan ni Maria
na ang lahat ay nangyari ayon sa kalooban ng Diyos.
6. Ang pagkuha ng katawan ni Hesus mula sa krus kung saan
tinanggap ni Maria sa kanyang mga kamay (Mateo 27:57)
Bago magtakipsilim, dumating ang isang mayamang taga-
Arimatea, na nagngangalang si Jose. Siya’y alagad din ni Hesus.
Hindi mailalarawan ng sinuman ang kalungkutan ni Maria ng mga
oras na iyon. Labis ang kanyang hapis habang pinagmamasdan
ang walang buhay na katawan ni Hesus. Nang sandaling iyon ay nakaramdam din si Maria ng kapayapaan dahil nahawakan niya ang
mga sugat at napunasan ang mga dugo sa katawan ni Hesus.
7. Ang paglilibing kay Jesus (Juan 19:40)
Kinuha nila ang bangkay ni Hesus, at nilagyan ng pabango habang
binabalot sa kayong lino, ayon sa kaugalian ng mga Judio.
Bagama’t ang sakit na nararamdaman ni Maria ay hindi
maihahalintulad sa kahit anuman, nakadama pa rin siya ng
tuwa dahil alam niyang si Hesus ay di na muling magdurusa at
ma m amatay kundi mabubuhay nang walang hanggan.
ni Mercy Riobuya
Ang Pitong Hapapis ni Maria
1. Ang Hula ni Simeon sa sanggol na si Hesus (Lucas 2:34)
Binasbasan sila ni Simeon at sinabi kay Maria, “Tandaan mo, ang batang ito’y nakatalaga sa ikapapahamak o ikaliligtas ng marami sa Israel, isang tanda mula sa Diyos ngunit hahamakin ng marami”. Ang lahat ng ito’y naunawaan ni Maria ngunit nagsimula siyang makaramdam ng kalungkutan. Batid niya ang misteryong nakapaloob sa hula ni Simeon. Bagama’t labis ang pagdurusa ng kanyang puso at isipan ang lahat ng ito ay tahimik na dinala ni Maria.
3. Ang pagkawalâ ng batang si Hesus ng tatlong araw (Lucas 2:43)
Pagkatapos ng pista, sila’y umuwi na. Nagpaiwan si Hesus sa Jerusalem ngunit hindi ito napansin ng kanyang mga magulang.
Walang kapantay ang pag-áalalá at kalungkutan ni Maria nang mawala si Hesus. Sa loob ng tatlong araw, hindi siya kumain at natulog sa paghahanap ng nawawalang si Hesus. Ngunit si Maria ay naging matatag sa gitna ng kalungkutan kaya’t lubos ang kanyang tuwâ nang matagpuan nila ang batang si Hesus.
2. Ang pagtakas patungo sa Ehipto (Mateo 2:13)
Pagkaalis nila, nagpakita kay Jose sa panaginip ang isang anghel ng Panginoon. Sinabi sa kanya, “Magbangon ka, at dalhin mo agad sa Ehipto ang mag-ina. At huwag kayong aalis doon hangga’t hindi ko sinasabi sa iyo, sapagkat hahanapin ni Herodes ang sanggol upang patayin.”
Walang pagtutol na sinunod ni Maria si Jose na pumunta sa Ehipto upang iligtas ang sanggol na si Jesus. Pagod, gutom, pagkauhaw, mga mapanganib na hayop at iba pang mga paghihirap at panganib ang pinagdaanan ng pamilya sa mahabang paglalakbay nila sa disyerto. Higit sa lahat ay ang kalungkutan ni Maria sa pag-áalalá niya sa sanggol na si Hesus.
4. Ang pagtatagpo ni Hesus at Maria sa Daan ng Krus (Lucas 23:26)
Nang dala na nila si Hesus upang ipako, nasalubong nila ang isang lalaking galing sa bukid. Ito’y si Simon na taga-Cirene. Pinigil nila ito at ipinapasan sa kanya ang krus, kasunod ni Jesus.
Sa kabila ng labis na paghihirap ng kalooban dahil sa pagdurusa ng anak na si Hesus, si Maria ay nanatiling tahimik at mapagkumbaba sa kanyang mga kilos. Marami ang kumukutya sa kanyang anak, ngunit ang kanyang tingin ay puno pa rin ng kabutihan para sa mga taong iyon. Walang tigil din ang pagdarasal niya para sa mga taong nagpapahirap kay Jesus.
5.Ang pagpako kay Hesus kung saan nakatayo si Maria sa paanan ng Krus (Juan 19:25)
Nakatayo sa tabi ng krus ni Hesus ang kanyang ina at ang kapatid na babae nitong si Maria, na asawa ni Cleofas. Naroon din si Maria Magdalena.
Sa pagtayo niya sa paanan ng krus ni Hesus, higit ang sakit na naramdaman niya. Ang kanyang luha ay dumaloy na tulad ng dugo sa kanyang mga ugat nang makita ang paghihirap ng kanyang anak. Subalit naunawaan ni Maria
na ang lahat ay nangyari ayon sa kalooban ng Diyos.
6. Ang pagkuha ng katawan ni Hesus mula sa krus kung saan
tinanggap ni Maria sa kanyang mga kamay (Mateo 27:57)
Bago magtakipsilim, dumating ang isang mayamang taga-
Arimatea, na nagngangalang si Jose. Siya’y alagad din ni Hesus.
Hindi mailalarawan ng sinuman ang kalungkutan ni Maria ng mga
oras na iyon. Labis ang kanyang hapis habang pinagmamasdan
ang walang buhay na katawan ni Hesus. Nang sandaling iyon ay nakaramdam din si Maria ng kapayapaan dahil nahawakan niya ang
mga sugat at napunasan ang mga dugo sa katawan ni Hesus.
7. Ang paglilibing kay Jesus (Juan 19:40)
Kinuha nila ang bangkay ni Hesus, at nilagyan ng pabango habang
binabalot sa kayong lino, ayon sa kaugalian ng mga Judio.
Bagama’t ang sakit na nararamdaman ni Maria ay hindi
maihahalintulad sa kahit anuman, nakadama pa rin siya ng
tuwa dahil alam niyang si Hesus ay di na muling magdurusa at
ma m amatay kundi mabubuhay nang walang hanggan.
ni Mercy Riobuya
Subscribe to:
Posts (Atom)
